من راهی سفر هستم. دقیقا 12 ساعت دیگه. به مالزی... کشوری که مردمش معروف به داشتن 200 نوع مختلف لبخند هستند. کشور سلطنتی که البته حکمران هر 5 سال یک بار انتخاب می شه. 55% مسلمون داره و بقیه مسیحی و بودایی و ... شاید فکر کنید که خل شده ام. اما اولین چیزی که به ذهنم رسید اینکه شال قشنگی که اینجا خریده ام را با خودم ببرم و اونجا سر کنم. با خودم فکر می کنم جایی که روسری سر کردن نه ممنوع باشه مثل ترکیه و نه اجباری باشه مثل ایران و نه مضحک باشه مثل اینجا حتما کیف می ده. خدا را چه دیدی ... شاید یک مسجد هم رفتم...
نینوچکا از حالا مشغول آه کشیدنه... سرش رو تکون می ده و می گه ببین غربت با آدم چکارها که نمی کنه. پس فردا هم حتما می شی عین حسین درخشان مدافع ملاها...
سفر خوبه... فکر کنم حتما اونجا اگه نتونستم آپدیت کنم اما یادداشت می کنم و بعدا ها وبلاگیش می کنم.
شماها همگی مواظب خودتون باشید تا من برگردم.

یکی از بزرگترین و محبوبترین کارگردانهای آلمان فاتح آکین هست. بدنیا آمده در آلمان از خانواده ترک. فیلم قبلی او Gegen die Wand خیلی سر و صدا کرد... فیلم جالبی هم بود... با یک فضای خاص و در عین حال هم کمی سیاه. جدیدترین فیلم او Auf der anderen Seite هم فیلم خیلی جالبیه. برنده بهترین فیلمامه جشنوراه کن... بعد از مدتها از دیدن یک فیلم خوب لذت بردم و فکر می کنم که می شه به یکی دو تا دختر و پسر خوب دیگه فیلمهای این کارگردان را توصیه کرد.
از هفته آینده هم توی این بلاد persepolis مرجانه ساتراپی اکران میشه...

بعد از اون ماجرای سفر پر ماجرایی که نرفتم دیگرجرات نمی کنم پیش پیش بگویم که میخواهم بروم. یه جورایی انگار باورم نمیشه. دلم می لرزه از تصور اینکه باید دوباره با اونهمه آدم خداحافظی کنم.
دفعه ی اول اینقدر هیجان و اضطراب داشتم و دوری، یکیش بود. دوری هم چیزیه که تا تجربه اش نکنی نمی فهمی یعنی چه. درکی نداری که ابعادش چیه.
تصور می کنم که روبرو شدن با همه ی چیزهایی که 2 سال تغییر کرده اند و توی ذهن من بی تغییر مانده اند تازه عمق این دوری را به من خواهد نمایانید.
باورم نمیشه که دارم میرم دوتا فسقلی را برای اولین بار ببینم. باورم نمیشه که اون فسقل بچه حالا واسه خودش بزرگ شده. دلم برای یکی یکی تون تنگ میشه.

جای خالی

و قاف
حرف آخر عشق است
جایی که نام کوچک من آغاز می شود

قیصر امین پور